Meestal ben je je ervan bewust dat je overprikkeld bent geraakt wanneer het al 'te laat' is. De emmer is overgelopen. Hoe kan je er dan voor zorgen dat je VOORKOMT dat je overprikkeld geraakt? Hoe begin je daaraan?

Als de emmer is overgelopen zou je er eigenlijk eens moeten bij stilstaan en in kaart proberen brengen wat daarvoor gezorgd heeft (te luide geluiden, te veel mensen, een (of meerdere) plotse verandering(en) (te vlug na elkaar misschien?...) enz...). En dan wordt het zaak om daar rekening mee te houden in de toekomst. Bvb: bij mij speelt contact met mensen erg mee. Ik plan dan mijn agenda zo in dat ik maar 1x per dag sociaal contact heb (ofwel 's morgens ofwel 's middags ofwel 's avonds). Ook: als ik weet dat er drukte aankomt (vb schoolfeest van de kinderen) dan plan ik de dag ervoor en de dag erna niets in. De dag ervoor niet zodat ik dan niet al 'over m'n toeren' ben voordat we naar het event heen moeten. En de dag erna niet zodat ik ervan kan bekomen.

Maar je kan pas rekening houden met jezelf op die manier wanneer je goed weet wat jouw triggers zijn. En daar kan je je alleen van bewust worden als je je op momenten dat de emmer overgelopen is eens gaat bijzitten en kijkt wat daarbij een rol heeft gespeeld. Desnoods maak je een lijstje en wordt deze aangevuld...en stilaan worden patronen duidelijk.

Als je geen sporter bent en weinig beweegt, maar dan toch vier dagen achter elkaar de marathon meeloopt, dan overbelast je je spieren. Die spieren gaan reageren! Je krijgt spierpijn en als je toch nog blijft doorzetten tot je er bij neervalt, zal dat neervallen waarschijnlijk ook gebeuren: door een spierscheur of door spierkramp en in het ergste geval krijgt de hartspier die kramp met een hartaanval als gevolg. Dat is trouwens zo voor elk orgaan in ons lichaam. Overbelast je het, dan komt er een reactie... Te veel gegeten en maag overbelast? Reactie kan zijn dat je gaat overgeven. Lever overbelast? Reactie kan zijn dat deze niet meer gaat werken zoals het hoort. Enz.

'Ja logisch', klinkt het dan. Waarom? Omdat dat iets is wat de mensen min of meer kennen, ze zijn hierover ingelicht, ervan op de hoogte,...kunnen het ook zien. Desnoods kunnen ze met een scan door het lichaam heen kijken. Maar vooral: de reactie wordt dikwijls goed geïnterpreteerd en dus gelinkt aan de overbelasting van welk orgaan het dan ook gaat. Het is duidelijk dat wanneer je iets in jouw lichaam overbelast, dat je daar reactie op krijgt.
​
Zo is dat ook voor een autistisch brein! Als je het overbelast met prikkels...krijg je reactie. Jammer genoeg worden de meltdowns die dan de reactie zijn, heel verkeerd geïnterpreteerd en afgedaan als het gevolg van de sociale handicap. 'Die mensen weten niet hoe zich te gedragen en barsten te pas en te onpas in woede uit...' Maar dat is helemaal niet zo. Een meltdown is het gevolg van een orgaan dat een reactie geeft, nl. een overbelast brein.

'Niemand wil met mij spelen op school!'...
Als je doorvraagt, krijg je dit: de kinderen waren tikkertje aan het spelen. Mijn dochtertje wilde graag een ander spel spelen. De anderen zetten liever hun spel voort. Wanneer mijn dochtertje dan zegt 'maar ik wil dat niet spelen', krijgt ze als antwoord 'tja, dan doe je maar niet mee'. Allemaal heel normale kinderreacties. Nergens iets om boos over te worden. In principe hebben de vriendjes zelfs gelijk: de meerderheid wint. Toch? Jawel. Mee eens.

Maar... ik zit met een dochtertje dat dit helemaal niet begrijpt. Waarom doen ze toch niet gewoon wat ZIJ wil spelen? Want ZIJ heeft helemaal geen zin in dat tikkertje.
Haar conclusie: zij WILLEN NIET met mij spelen.

Ik heb het niet klaar gekregen om haar duidelijk te maken dat dat niet het geval is. Ze WILDEN WEL haar spelen, nl. tikkertje. Maar dat zag zij zelf niet zitten.

Autisme = een gebrek aan verbeelding. Zich niet kunnen inleven in andermans situatie. Andermans perspectief niet kunnen zien. Maar... mensen met ASS kunnen dit wel (min of meer) leren. Ik heb ook ASS. En toch kan ik mij het perspectief van de andere kindjes voorstellen. Nu ben ik inmiddels wel al ouder geworden. Mijn kleine meid heeft dus nog tijd...

Gun kinderen (en jongeren) met ASS alsjeblieft de tijd om te groeien.