De week van miriam

​De vraag werd gesteld of ik eens mijn week kan beschrijven. Een artikeltje van maximaal 1500 woorden (belangrijk dat dat erbij gezegd werd :-) ) en ik mocht kiezen welke week. Ik dacht bij mezelf: ‘Waarom niet? Ik schrijf graag, dus…’ en ik beloofde dat het artikel de redactie zou bereiken ten laatste op de datum van de deadline. 

Meestal ben ik veel vlugger klaar met zo’n dingen, lang voor de deadline daar is. Maar deze keer even niet. Het is erg druk geweest, en ik vond het belangrijk om niet té veel en meer druk dan nodig is op mezelf te leggen. En zelfs deze afgelopen week… een weekje verlof, heb ik het schrijven van dit artikel echt wel wat op de lange baan geschoven. Dat is niet van mijn gewoonte, maar ik ben meer en meer aan het leren om mezelf meer ruimte en meer tijd te gunnen. Wat ik vandaag voel, is dan ook ergens een tweestrijd: enerzijds ben ik best wel trots op mezelf, omdat ik erin geslaagd ben mezelf de tijd te gunnen die ik wilde hebben. Anderzijds voelt het erg onwennig om nu nog (zondag 18:20u) bezig te zijn met iets dat morgen (strikt genomen vannacht 0:00u) ingeleverd moet zijn. Een dubbel gevoel, een grijze zone… maar ook dat – zo leer ik meer en meer aanvaarden – is ok. 
 
Laten we dan maar eens eindelijk beginnen. Hmmm, een week beschrijven en ik mag kiezen welke week. Lastig, want ik zou de afgelopen maand wel met heel veel enthousiasme kunnen en willen beschrijven. Ik merk dat ik het erg lastig vind om te kiezen. Daarom ga ik een beetje vals spelen. Ik geef een samenvatting van de laatste week van maart en daarna zal ik de week erop beschrijven zoals hij geweest is.
 
Een week vol sterktes
 
De laatste week van maart was ongelofelijk druk, maar heerlijk! Om te beginnen heb ik op maandag en dinsdag in de school gewerkt waar ik de afgelopen vier weken een interimopdracht als zorgleerkracht ingevuld heb. Een job die me op het lijf geschreven staat, eentje die helemaal aansluit bij een van mijn sterkste waarden: elke persoon verdient dezelfde kansen en dat begint in de school. Als zorgleerkracht was het mijn taak om kinderen met moeilijkheden te observeren, te achterhalen wat zij nodig hebben om goed te kunnen functioneren en de juffen en meesters te helpen om dat voor die kinderen mogelijk te maken. Als persoon met ASS observeer ik op een andere manier dan vele anderen: ik kijk, zonder te interpreteren. Dat maakt dat mijn observaties vrij objectief zijn en dat ik enkel het gedrag beschrijf dat ik zie, zonder meer. Vragen die daarbij in me opkomen, waarvan ik vind dat we deze verder moeten onderzoeken, noteer ik in een aparte kolom. Mijn collega’s in het zorgteam en de directie waren onder de indruk van mijn verslagen én tevreden over mijn werk en inbreng. Dat geeft je een fijn gevoel. Het is altijd fijn wanneer je de kans krijgt om je sterktes in te zetten in je job!
 
Daarnaast heb ik enkele uren aan administratie besteed. Dat is zeker geen hoogtepunt van de week, maar dit wel: ik heb een mooie locatie gevonden in Leuven waar ik mijn mini-cursus ‘Praktisch omgaan met autisme’ (of ‘POMA’ zoals ik deze cursus noem) kan organiseren. Dit voelde toch wel een beetje als een mijlpaal: een POMA in Leuven binnenkort. Zo fijn!
 
Verder heb ik op maandagavond mijn glASShelder-lezing mogen geven in Hoogstraten (Antwerpen). De zaal was volledig volzet, er was zelfs een wachtlijst, zoveel interesse was er voor de lezing. Op dinsdag mocht ik de sterktes van mensen met autisme in de verf zetten in Hechtel-Eksel, in een lezing ‘Sterktes van mensen met autisme’. Ook daar weer een volle zaal, er waren meer dan 100 inschrijvingen. Dezelfde lezing heb ik op donderdag mogen brengen in de Artesis Plantijn Hogeschool te Antwerpen. Het was vermoeiend, zo drie lezingen in één week. Maar manman… wat een mooie reacties heb ik via mail mogen ontvangen! Ik was stikkapot, maar de voldoening die ik had na elk van die avonden is onbeschrijfbaar!
 
Op woensdagavond ontvang ik mijn cliënten voor praktische coaching. En één van hen was nieuw, deze week. Een man die een bedrijf runt en die op sociaal vlak tegen een aantal zaken aanloopt. We kregen zijn hulpvraag helder en ik heb hem alvast naar huis kunnen laten gaan met enkele praktische tips die hij meteen kan uitproberen in de komende weken. Ook hier weer mag ik zo’n blijheid ervaren. Blij, omdat ik iemand heb kunnen verderhelpen. Blij, omdat dit alles – de lezingen, het helpen van mensen met ASS tijdens mijn coachinggesprekken,… –  mij betekenis geeft.
 
Tegen dat het vrijdag was, was ik zo ongelofelijk moe. Ik hunkerde naar 17u, want op vrijdag na 17u heb ik in principe nooit iets in mijn agenda staan. Vrijdag vanaf 17u is het rust. En toch, ondanks al de inspanningen tijdens die week en het (bijna) uitgeputte gevoel, heb ik vrijdag nog een werkdag beleefd om ‘u’ tegen te zeggen. ’s Morgens heb ik mogen kennismaken met enkele mensen van de Uhasselt. We hebben er AutiWorld mogen tonen en de mensen waren erg enthousiast. Het was een zeer aangenaam gesprek.
Omstreeks 11u had ik afgesproken met Jan Jacobs. Coach Jan had onlangs contact met me opgenomen met de vraag of ik eens samen met hem een podcast wilde opnemen. Nou, ik had dat nog nooit gedaan, zo’n podcast. Maar Jan vertelde, dat hij regelmatig vragen krijgt rond autisme en dat hij mij daarom graag uitnodigde voor een podcast, zodat ik via dit medium wat meer informatie kon geven. Ik had gezegd: ‘Wel Jan, weet je, laten we eens bekijken wat ik daarin voor jou kan betekenen. Laten we eens afspreken en kijken over welke vragen dit precies gaat en of en hoe we die podcast dan aanpakken.’ Zo gezegd, zo niet gedaan. Jan komt binnen en terwijl ik voor hem koffie haal, heeft hij zijn opnameapparatuur al netjes uitgestald en aangesloten. Ik vraag: ‘Euh, wat gaan we doen Jan?’ ‘We gaan hem opnemen’, zegt hij vrolijk. Ik moet een uitgesproken vragende blik gehad hebben, misschien wel een heel verbaasd en/of verwarrend gezicht hebben opgezet, want hij voegde er na mijn stilte aan toe: ‘Als jij dat goed vindt natuurlijk!’ Ik zeg: ‘Hmm, gingen we vandaag niet eerst gewoon even bekijken hoe en wat en voorbereiden en zo…?’ ‘Neueueu’, zegt hij fris, ‘da’s nie leuk wanneer dat voorbereid is.’ Wel wel… Ik voelde mijn brein in vecht- en vluchtmodus gaan, in paniek, in alles wat ik op dat moment niet kon gebruiken. Dus zei ik bij mezelf: ‘Miriam, de vraag is: als ge dat wilt. Ge kunt dus ook gewoon nee zeggen. Wilt ge dit? Eigenlijk wel. Wat houdt u tegen? Voorbereiding. Waarom? Stel dat er iets niet goed gaat? En dan? Nou ja, dan kan hij het eigenlijk nog altijd achteraf uit de opname knippen. Dus… what’s the big deal? Niks. Doen dan? Ok, doen!’ En ik antwoordde Jan: ‘Ok, prima. Zeg maar wanneer we beginnen.’ Hij drukte het knopje van de microfoon in, en we waren vertrokken. Een spannende ervaring. Een hele leuke ook! Daarna zijn we nog gezellig en lekker gaan lunchen. Jan is een boeiende persoon, ik heb genoten van onze gesprekken aan tafel.
 
Na de lunch heb ik verder gewerkt aan AutiWorld, tot 17u. Toen ik thuis kwam, was er nog een verrassing. Wel een minder aangename. Mijn man had niet veel zin om met ons jongste dochtertje naar de logopedist in Eversel te gaan. Van waar wij wonen, is dat een half uurtje rijden. Dus ben ik maar in de auto gestapt en heb ik Eline gebracht. Een half uur heen, een half uur ginder en een half uur weer naar huis. Toen ik thuis kwam was ik murf. Werkelijk. De kaars was helemaal uit nu. Maar het was eindelijk weekend. Meer nog, het was vakantie. Paasvakantie. Verlof. Tijd om batterijen te laden, tijd voor mezelf, en veel tijd om door te brengen met mijn twee lieve dames, tijd om te genieten! En dàt is wat ik nu doe. Met volle teugen. Om weer terug in balans te komen na de zeer drukke voorbije week.
 
Ik zou nu moeten beginnen aan de beschrijving van de voorbije week. Maar ik zit nu al aan 1407 woorden. Dat zal dus niet meer lukken. Maar ik wil wel graag besluiten met het volgende: het is een heerlijk gevoel wanneer je je sterktes kan inzetten in de dingen die je doet en wanneer deze sterktes gezien worden en naar waarde geschat worden. Ik wens het iedereen toe! En ook: zorg goed voor jezelf. Het mag gerust eens super druk zijn. Maar zorg er steeds wel weer voor, dat je jezelf ook de tijd gunt om op tijd en stond opnieuw te vertragen, om te rusten en om te genieten.
 
Veel liefs,
Miriam
(mooi: 1500 woorden :-) )