"Ik denk dat jij autisme hebt..."

Heeft iemand jou al op een oprechte manier gezegd: 'Ik denk dat jij autisme hebt'? Heftig eh? Je gelooft er waarschijnlijk niks van. Dit gebeurde met mij in 2011, ik was toen 31. En ik geloofde er absoluut niets van. Ik haalde me het beeld voor ogen van het 'autisme' dat ik toen kende:

een kind... dat niet verbaal was en zich dus ook niet goed kon uitdrukken. Een kind waar je 'niet goed kon tot doordringen', dat 'in zijn eigen wereldje' leefde en daar perfect gelukkig leek te zijn. Ja, een kind, want kinderen konden autisme hebben. Een volwassen persoon met autisme? Dat kon ook. Het beeld dat ik daarvan had, leek erg veel op dat uit de film 'Rainman': een volwassen persoon met een mentale beperking, en hij was op bepaalde vlakken super intelligent... dat was autisme. Toen men mij dus vertelde 'Ik denk dat jij autisme hebt', toen viel mijn mond open van verbazing en ik kon het niet helpen... ik schoot in de lach. Ik? Autisme? Komaan zeg! Hal-lo?! Ik herkende mezelf helemaal niet in het beeld dat ik toen van autisme had. En ik wuifde de bezorgde opmerking weg, werd er zelfs bijna boos om... hoe kon men nu denken dat ik autisme had!

Maanden later haalde ik enkele boeken over autisme in huis. En ik begon met het dikste boek: 'Hulpgids Asperger syndroom, de complete gids' van Tony Attwood. Daarin las ik voor het eerst over kinderen die autisme hebben en geen mentale beperking hebben. Kinderen met een normale of zelfs hoge intelligentie, en die autisme hadden. Kinderen die wél praatten en niet in een 'eigen wereld' leefden, maar communiceerden met anderen. Meer nog, ik las dat er ook volwassenen zijn met autisme! Ah ja, want van autisme 'genees' je niet en je wordt dus groot en dan heb je nog steeds autisme... Het boek van Tony Attwood liet mij kennismaken met een vorm van autisme die ik nog niet eerder kende. Een vorm van autisme... waarin ik mezelf bangelijk veel in herkende. Het was zo confronterend, dat ik het boek regelmatig heb moeten wegleggen om alles enkele dagen te laten bezinken. Ik herinner me dat ik het gevoel had, alsof iemand me mijn hele leven lang gestalkt had en daar een boek over had geschreven.

Enkele maanden later kreeg ik een diagnose. Het was een klap. Een hele grote ook. Maar ergens ook een gevoel van 'nú versta ik waarom ik soms zus of zo reageer' en 'nu snap ik hoe het komt dat ik anderen nooit begrijp en zij mij niet altijd begrijpen zoals ik het bedoel'. Ik was opgelucht, want blijkbaar was ik niet gek, maar heb ik gewoon een brein dat anders bedraad is en op een andere manier functioneert.

Geloof me... als je jaren lang (31 om precies te zijn) het gevoel hebt dat niemand je snapt, en je hebt bijna constant conflicten en dát vooral met de mensen waarvan je houdt en waar je het liefst van al net géén ruzie mee maakt... dan kan je daar enorm enorm verdrietig om worden. En soms zeiden mensen zelfs tegen me: 'Ma gij zijt op uw kop gevallen gij! (Bij ons een uitdrukking om te zeggen 'jij bent goed gek'). Op den duur, als het lang genoeg duurt, ga je dat geloven. En zo kwam ik bij een psychiater terecht. Ik geloofde dat ik zot was en die dokter moest daar iets mee doen. Ik kreeg echter een andere diagnose dan 'gek'. Ik heb autisme. Dat autisme verklaarde mijn anders denken, een denken dat voor de meeste mensen om me heen vreemd overkwam.

Ik leerde mijn autisme kennen. Ik leerde hoe ik dan wél functioneer. En waarin mijn functioneren verschilt van dat van anderen. En ik leerde mijn sterktes zien. Veel van die sterktes komen ook net juist doordat ik een autistisch bedraad brein heb, dat was nieuw voor mij. Want ik dacht alleen maar aan autsime als aan een beperking en aan dingen die je dan niet zo goed kan als anderen zonder autisme.

Doordat ik me verdiepte in autisme, kreeg ik meer grip op mijn functioneren. En meer grip op mijn leven.

Heeft iemand jou al op een oprechte manier verteld dat hij of zij vermoedt dat jij autisme hebt? Heftig eh? Je gelooft er waarschijnlijk niks van. Waarschijnlijk lijkt het beeld dat jij van autisme hebt heel erg op het beeld dat ik ervan had. Wel, ik kan je aanraden om er wat meer over te weten te komen. Het boek van Tony Attwood blijf ik een aanrader vinden. En ook dat van Peter Vermeulen: 'Brein bedriegt - als autisme niet op autisme lijkt'. Uiteraard kan je ook mijn boek lezen: 'Autisme glASShelder uitgelegd'.

Ik wens je een boeiende onderzoekingstocht naar jezelf.

Van <3